Cine para ver durante a crise
Non vou descubrir nada novo cando digo que estamos en tempos de crise xeral, mais convén recordar que certos grupos sociais, ou certas partes do mundo levan en crise sempre, sen que ninguén erguera especialmente a voz para pór de manifesto a inxustiza do modelo económico capitalista. Por iso penso que é hora de mirar ese cine comprometido que hai anos que se realiza en Europa.
En concreto quero salienta-lo cinema do inglés Ken Loach, un autor que leva décadas cun tipo de cine afouto, reflexivo e combativo. Un tipo de cine no que o espectador atópase cara a cara coa realidade, filmada de xeito insensible, con certo ar documentalístico, un cine, pois, na mellor das tradicións do realismo social británico. Os protagonistas dalgúns dos seus filmes son perdedores, boas persoas esquecidas polos grandes números dos países do primeiro mundo, que loitan por saír adiante, e por elo vense dirixidos cara o emprego precario e pasan a engrosa-las listas dos explotados voluntariamente para gañar uns patacóns. Mais os filmes de Loach non son todo anguria e desesperanza, tamén brilla certo humorismo e intres de verdadeiro sentimento. En concreto a miña preferida de Loach sobre esta temática é “My name is Joe”, que aproveito para recomendarvos.
Pero este cine nin comeza nin remata en Loach, aínda que el sexa un grande expoñente. Unha boa xeira de autores están a relizar un cine crítico. Non hai máis que ve-la carteleira: “Gomorra”, de Matteo Garrone, que trata sobre a mafia e amosa o raigame que ten en tódalas capas da sociedade italiana; “La question humaine”, que reflicte o paralelismo entre o negocio empresarial e o nazismo; “Il Divo”, unha biografía de Giulio Andreotti, destacado persoeiro da política italiana do século XX e máis cine que virá para o 2009, ano no que din que recrudecerá máis a crise. Mesmo Hollywood semella que se apunta... eu xa estou agardando polo retrato que Oliver Stone fixo de George W. Bush en “W”.
Sem comentários:
Enviar um comentário