O de sempre e coma sempre

Cando ía no avión dende Madrid con destino Vigo e vin, á altura da ponte de Rande, dende as alturas aquel fume quedei gravemente preocupado. Estivera dez días en Madrid visitando ós meus avós e arranxando o tema da matrícula na Universidade. Eses dez días estiven aillado da realidade galega, lonxe da computadora, lonxe de Galiza. Foi no avión cando me decatei de que este verán é coma tantos outros na Terra-de-nunca-cambiar. O fume estendíase por toda a ponte de Rande asolagando a terra para que non respire, para que non mire o fermoso ceo azul. O verán pasado xa tivera que apagar un lume á beira da miña casa. A realidade do lume segue coma sempre.

Outra realidade que non cambia é a dos accidentes de tráfico. Á miña chegada, un amigo coméntame o que lle sucedeu (recreación aproximada da nosa conversación):
(...)
- Enterácheste do que me sucedeu?
- Non.
- Saín no telexornal e nos xornais La Voz de Galicia e o Faro de Vigo.
(...)
- E logo que pasou?
- Tiven un accidente.
- Foi grave. Estás ben?
- Levo un collarín (...)
- Polo que veo en internet morreu unha rapaza.
- (...) Era a miña moza.
(...)
- (...) Como te atopas?
- Polo chan tío, estou afundido (...)
(...)
Outra realidade que non cambia, a dos accidentes de tráfico que trunca vidas día tras día. A percepción de ser un problema individual en troques dun problema social leva a deixar de lado estes terribles sucesos, nos que a miúdo atópanse envoltos rapaces novos.

Hai que trocar o noso país. Sen ir máis lonxe, hoxe (en plena devastación en Pontevedra a causa do lume) miro en Antena 3 unha corrida de touros. A parte de que debera estar prohibido poñer a morte dun touro a sangue fría retransmitida pola televisión nun horario no que un neno está mirando a tele, a corrida era en Pontevedra. Invadiume a tristura e un sentimento agochado de arrenegar do país, pero non é así como debemos enfrontarnos á realidade galega, non é así como imos cambiar a Terra-de-nunca-cambiar.

Etiquetas: Lume, Accidentes de tráfico.