Querer, non poder

Decote sinto esa anguria, que aparece en momentos inagardados, de ter un poder desaproveitado, posibilidades malgastadas ou nin sequera gastadas. Aínda máis habitualmente sinto que non só son eu, senón que é toda unha xeración a que quere e non pode, nótase desprazada e sabendo que non ten poder nin se digna en intentalo. Sómo-lo froito do capitalismo máis desmesurado, dunha organización económica global da que non nos sentimos partícipes (senón, como dixen, desprazados) e que se foi perfeccionando durante décadas até alcanzar o seu cénit nos anos nos que abríamo-los ollos ó mundo, coa ilusión da mocidade. Mais en ningún momento, coido, a miña xeración chegou a te-la sensación de poder muda-lo mundo. O mundo era un todo moi ben engraxado, unha máquina feroz, impersoal, poderosa, contra a que non podiamos loitar. A batalla démola por perdida antes de comezar, só cabía a opción de atopar un nicho no que nos atopar cómodos para disfrutar. Eis un dos males dos que adoece, en xeral, a mocidade. Porén, os mozos que se mantiveron sempre á espreita, e aínda os que non, ven derrubarse o mito dunha sociedade inmutable, e poden albiscar de novo que se existir un novo mundo máis xusto, ceibe e democrático, este precisará de tódala forza que lle poidan dar. Aínda estamos a tempo de construí-lo mundo! Cómpre arramplar coa preguiza, as pequenas batallas que nos precisan xurden día a día, e Galiza é terra chea de posibles/futuras vitorias. A lingua, o emprego (o metal, o téxtil, o naval, a pesca, a gandaría...), os servizos públicos (sanidade, educación...), o medio ambiente, o patrimonio inmaterial e material; todo queda aínda por salvar, todo queda por facer.

Cada xeración, sen dúbida, crese condenada a reface-lo mundo. A miña sabe, no entanto, que non o reformará. Mais a súa tarefa pode que sexa aínda maior. Ela consiste en evitar que o mundo se desfaga. - Albert Camus, 1957.

Aí falaches meu, pero pode que, á fin, a miña xeración non crea de todo na imposibilidade de reforma-lo mundo. O querer e non poder ten que ir camiño do desterro. Niso estamos.

Nota: este texto saíu espontáneo cando quería escibir, realmente, sobre a miña pouca ou nula calidade literaria, daí o de "querer e non poder". A miña intención quedou, como se ve, na primeira frase.