A Galipedia e o vandalismo (III)

Hai veces, como xa temos comprobado, que o editor sinte unhas inmensas gañas de escribir acerca da súa aldea. Sobre este tipo de edicións vai esta terceira parte.

Creación de "Atás, Atás, Cualedro"

Eu chamomé [Nome e primeiro apelido], vivo en Bizkaia dende fai moitos anos, inda que nacín e pasei os 18 primeiros anos da miña vida no pobo de Atas, corrin por as suas calles antes enlodadas e agora asfaltadas.

Bebin das 8 fontes que fontes existen no pobo e alrededores, auga muy sanba e rica, a de Chamusiños, con moito ferro, pero rica, a do Cardo e a que esta encañada nas acasas, a da Virxe e que din nace nos per da Virxe da Saude, e riquísima, a da Pingarella, e a muy freca e muy boa,

fonte de abaixo e a masi sosa, din que abre o a epetito, tamen conocese por a "a fonte da mau negra" por que se afogou unha primiña miña de pequena "Rosariño", din tamen que abre o apetito, ahora esta sucia e nos se usa pra beber nin a alimentación, a fonte "fontiña" ten tamen auga rica, ahora arreglarona e esta muy ben o mismo que a da Pingarella,

quedanos a fonte de Laga, ésta está en desuso, por non limpiala, etamen a fonte da Cabrela que tampouco se usa por non estar ben limpa.

Tamen ten un cruceiro con imaxen de Jesus na capela da Virxen da Saude,e unha iglesia do siglo XVII asi como a casa cural "antes convento dos Benedictinos" e no muro do Convento tenn un reloxo de sol.

e unha paixaxe muy fermosa dende donde se divisa toa a limia e os pobos de o lado.

Buenio e ahora deixarei un poema que escribin fai agun ano inspirandome na posta de sol que desde Paredes contemplei.

Este poema esta resistrado a meu nome e forma parte dos mais de 500 poemas que teño escritos entre os que estan dedicadoa a miña terra nai

Galiza:

POSTA DE SOL EN PAREDES

Subín o monte de Paredes,

alí respírase paz,

so os grilos se escoitan,

tamén as chicharras cantan,

lonxe… queda o ruido

da carretera… como un susurro.

Rodeada de árboles,

todo verde.

A o lonxe vense os pobos que nos rodean,

mais cerca esta o meu,

meu pobo… miña casa.

Sentada na peneda,

púxenme a contemplar

o ceo azul…

nun extremo víase bermello,

con pinceladas de cores,

bermello máis gris aquí e aló.

A lúa colgada do ceo azul

estaba casi chea,

o sol bermello contemplabaia,

él, pouco a pouco ivase escondendo

detrás do monte,

non se quería ir…

resistíase.

Escondese pouquiño a pouco,

como sin ganas de irse,

non quere deixar a la lúa que o mira,

miraio coqueta azul… transparente…

él escondese despacio… lentamente,

hasta que non queda máis que o seu reflexo.

O monte absorbeuno,

como un gran dragón a súa presa

¡que paz se respira aqui arriba,

na miña peneda de Paredes!.

Alí non existe o estréss,

alí so a paz predomina,

relax total…

nada de bullicio,

nin presas… nim berros,

o voar de ultima hora de

os paxáros antes de dormirse.

¡Que posta de sol máis relaxante!!!

alí, en Paredes…

Atas 7 do 07 do 2006 AUTORA: M.C.R.

Creación de "Pedrido, Villestro, Santiago de Compostela"

Pedrido, situado a la orilla derecha del rio sar a su paso hacia padron, es una aldea cuyo paisaje es tan verde que parece un paraiso, sus vecinos---unos 40---son de buen caracter y entre ellos se encuentra algun pintor moderno cuyo exito se vera muy pronto pues esta preparando una esposicion de sus trabajos en la casa de cultura de villestro. A cuatro kilometros de santiago se esta convirtiendo en un barrio residencial, algo que preocupa a sus vecinos aunque a la vez los esta convirtiendo en nuevos ricos pues sus tierras se han convertido en tesoros para los constructores de chales.......un beso grande para todos os veciños de Pedrido---Meos queridos veciños.

Creación de "A Aldea do Monte, Ventosa, Agolada"

Boas tardes!!!!!!!! Eu si quero contarlles algo desta aldea no val no monte Farelo . Conta con uns 37 veciños anque hai mais casas vacias, por eso do movemento migratorio.... E pequena pero moi ben acomodada, teñen de todo, dende servicio diario de recollida de leite ata pescado fresco todas as semanas, pasando por a venda de pan 4 dias cada semana tamen. Os que ali vivimos sempre nos recodramos dela e todas as tardes que xogabamos sen perigo ningun por ali, daba igual a hora que fose sempre estabamos a salvo.... a salvo nos por que o mellor os veciños cas trasnadas que faciamos moi tranquilos non andaban. Convido a todo aquel que queira coñecela que se acerque. Unha aperta  

Creación de "O Outeiro, Corredoira, Cotobade"

la comunidad de montes presidida por el sr. [nome] y acompañado por sus secuaces el sr. [apelidos], JAVINO, EL MORENO, MARITE, TITO, entre otros no han dado cuentas desde hace 6 años del beneficio del monte. se han dedicado ha HACER sus casas la del sr. [os mesmos apelidos ca antes] EN EL CASAL, LA DE SUS AMIGOS al lado de la IGLESIA DE SAN GREGORIO DE CORREDOIRA, pero estos amigos de momento no la quieren utilizar, pues su entrada es en horizontal (el cementerio) y a cuenta de todos los vecinos se las han financiado.

y a los demas nos llaman LOCOS Y TOLOS, Pero los ladrones tarde o temprano tendran su merecido

Creación de "Conversa:Ortigueira"

       Dende hai uns dias Constante pasa as mañáns no faiado-.

       ¿Que andas argallando por aló arriba?-pregúntalle o papá-.

       Nada.Teño un amigo que vive a Loiba-.

       Foi Odita a que  me dixo del...É moi simpático e sabe unha chea de cousas...!!

¿Como se chama? Ten un nome algo raro,tamén el é algo raro...chámase Constantino-. Rin o papá e maila mamá. Tamén eu,de pequeña,tiña unha amiga na palleira di a mamá-.A miña chaábase "Chandoiro"... O pícaro sube ó fallado-.Séntase na trabe,pecha os ollos e canta pra sí:

       Por baixo do ceo;/Por riba do monte-.

       no medio das nubes;/na auga da fonte;

       na herba do prado,/ neste buratiño.

       Vive Constante / o teu amiguiño-.

Cando Constante chega vaise poñer cabo de Constantino-. ¿Que facemos hoxe,Constante?-.Un viaxe,Odita-.Moi ben di Constante-.Iremos onda Constantino-.Constante é afiador-. Leva unha chea de anos polo mundo de Loiba adiante coa súa roda afiando coitelos,tixeiras,navallas e tamén amañando paraugas. Constante coñece moi ben ós nenos de Loiba porque sempre fixo o seu traballo con eles ó seu redor-.¡Que cousa tan fermosa é ver a choiv de muxicas que brincan coma anaquiños de ouro fuxindo das mans do afiador Constante !-. Unha vez Constante tiña pouco traballo-.A Odita e a xente toda tiña os coitelos e as navallas ben afiados e,cando escoitaban o chifre do Consntate afiador,decian:

       Aquí chega Constante-.

       E o mellor afiador de todos os de Loiba,

       mais tódalas ferramentas que nos temos na casa cortan

       moi ben e non temos traballo que lle dar...decia Odita...!-.

       E o Constante,noso amigo andaba por tódalas rúas

       facendo soar o chifre,tan ben que namoraba oílo,dice Odita,

       e berrando:¡O afiadooor...O Constanteee...!